Alicia

The Caterpillar and Alice looked at each other for some time in silence: at last the Caterpillar took the hookah out of its mouth, and addressed her in a languid, sleepy voice.
'Who are you?' said the Caterpillar.
This was not an encouraging opening for a conversation. Alice replied, rather shyly, 'I — I hardly know, sir, just at present — at least I know who I was when I got up this morning, but I think I must have been changed several times since then.'
'What do you mean by that?' said the Caterpillar sternly. 'Explain yourself!'
'I can't explain myself, I'm afraid, sir' said Alice, 'because I'm not myself, you see.'
'I don't see,' said the Caterpillar.
'I'm afraid I can't put it more clearly,' Alice replied very politely, 'for I can't understand it myself to begin with; and being so many different sizes in a day is very confusing.'


La Oruga y Alicia se miraron durante un rato en silencio: por fin la Oruga se sacó la pipa de la boca, y se dirigió a ella con voz lánguida, somnolienta.
'¿Quién eres tú?' dijo la Oruga
No era una forma demasiado alentadora de iniciar una conversación. Alicia respondió, con algo de vergüenza, 'Yo... yo apenas lo sé, señor, en este momento - al menos sé quien era cuando me levanté esta mañana, pero creo que me han debido de cambiar varias veces desde entonces'
'¿Qué quieres decir con es0?' dijo la Oruga de forma severa. '¡Explícate!'
'Me temo que no puedo explicarme, señor' dijo Alicia 'porque no soy yo misma, como ve.'
'No veo nada,' dijo la Oruga.
'Me temo que no puedo explicarlo de forma más clara', respondió Alicia muy educadamente 'porque ni siquiera lo entiendo yo misma, para empezar; y eso de cambiar varias veces de estatura en un solo día es bastante desconcertante'.

*Ilustración de Chris Leavens

"Sobre a toma de decisións" ou "Listas de pros e contras"

Dicía un anuncio de televisión hai non moito tempo que “os seres humanos amamos as listas”. A verdade é que eu, como ser humano que son, non me considero precisamente a excepción a tal afirmación. Encántanme as listas; é máis, necesítoas. Non sei que faría sen elas. Se cadra é un intento desesperado de poñer algo de orde na voráxine de caos que me arrodea (e caracteriza) diariamente, ou simplemente a medida imprescindible para non rematar perdendo en calquera momento a cabeza (literalmente). Pero realmente, soluciónanme a vida máis dun par de veces á semana.

Como non entendo a necesidade que ten a universidade de nos facer librar batallas burocráticas en plena etapa de exames, a miña susodita voráxine de caos persoal disparouse ata límites insospeitados estes últimos días. Pero si, podo dicir triunfalmente (e con moito orgullo) que sobrevivín. Agora, ante a perspectiva, cada vez máis e máis real, dun ano estudando en Estados Unidos, vexo ante min non unha, senón máis de cento cincuenta universidades ás que podería asistir, e entre as cales teño que escoller cinco.
Oh deuses, caos infinito. Espero que despois de varios descartes ao por maior, unhas cantas listas de pros e contras me axuden a decidir. Estou máis perdida que un peido nun jacuzzi, que diría Manuel. Que será da miña vida? E si me vexo dentro de nove meses no medio de Austin preguntándome a min mesma que carallo fago aquí? Ou ao borde da hipotermia no inverno de Chicago? Ou baixo o sol do deserto de Nevada? Ou nun lugar perdido sabe dios onde en Alaska?

Bueno, en realidade non é tan fatalista como sona. De feito creo que me gusta. É unha perspectiva bastante atractiva. Vale, admítoo, si, adoro este tipo de incerteza. Xa sei que non son un beatnik dos 50 sen ninguén a quen dar explicacións, carente de vínculos e responsabilidades, e o que é máis, dunha cara tan dura coma a que eles tiñan –por moito que me doia recoñecelo- pero realmente amo saborear esa liberdade que solo ofrece o non saber que rematarás facendo ao final. É unha paixón existencial así como un pouco ao estilo de Dorian Gray, claro que menos decadente e decimonónica, pero co mesmo gusto a “carpe diem” –aínda que bastante máis viciado e manido, todo hai que dicilo-.

Con isto veño a dicir que por moito que necesite as listas, realmente decátome de o inútiles que son para min. Porque no fondo sei que o maior peso das miñas decisións non o levan os argumentos racionais. Así que ao remate… nunca se sabe

Marcho cunha cita do Diario de Dorian Gray, xa que o mencionei antes e que é un libro que me encanta:

“Pregúntome quen definiu ao home como un animal racional. É a máis prematura das definicións. O home é unha multitude de cousas, pero non é racional. Encántame, á fin e ao cabo, que non o sexa…”

Estoy llegando a la conclusión de que me encanta la presión. Rindo más. Amo los desafíos. Eso de estudiar semanas antes de un examen no es para mi. Dejarlo todo para el último momento me hace sentirme viva. Uf, esto sí es vivir al límite *ironía*
O, también puede ser que estoy tan aburrida de estudiar que pierdo el tiempo con cualquier cosa. Como decía una que yo me sé "non quero ir á biblioteca porque alí sinto a presión de ter que aproveitar o tempo". Con lo bonito que es vaguear cuando no tienes tiempo para hacerlo.De

Cambiando un poco de tema... si tuviese que hacer una lista de las mejores versiones de canciones de la historia, esta estaría sin duda entre las primeras (con respetos del Hallelujah de Buckley, insuperable)

Me gustaría saber qué hubiese salido de la unión entre Johnny Cash y Edgar Allan Poe... seguro que sería una mezcla de una turbiedad muy interesante. Digna de estudio.