Púlsame o peito e
abráiate de presenciar o desconxelamento estelar máis
grande
éntrame na espiral do corpo
víveme o útero.
Aliméntame de grandes espacios pois coido
que sen eles non mido ben a estatura do home
e preciso do cosmos para entender
un silencio que me vén xeneticamente imbuido
Tócame as costas
e aparta
porque as azas de aceiro poden trabarche o
espírito.
E as gaiolas que lenemente pervirto
admiten o monstro animal
e a dentamia de arames.
Non me parece mal o hibridismo.
Así que ás veces
ramifícome en feras.
Escoita o meu canto.
Agarda
á miña voz sobrevoar a torre.
Non hai mitos que suporten fortificacións tales.
Do meu embigo xurdiu o mundo.
Peitéome na atmófera.
Climas arrastro nas xemas dixitais
e edifico altura
potencia
bestialidade
Días sen comer por verte.
Preparado o sobreagudo
na miña gorxa de prata.
Estíbaliz Espinosa
de Pan (Libro de ler e desler) (2000)
Nunca me cansarei de ler a esta muller
